W sobotnie wieczory między półką z książkami a przeciwległą ścianą

czuję się mniejsza od główki gwoździa.

Na wypukłe pancerzyki paznokci nakładam kolorowy lakier.

Zatapiam się w jego długim zasychaniu.

Pęka cieniutka powierzchnia jak bombka i powoli przestaje

istnieć zalepiona czerwienią w ustach i oczach.

Każdy ruch boli, a słowa rodzę bezkształtnie i na brzegach okaleczone.

Wiszą zbędne w dymie papierosów.

A oni nanizują w podłodze uszy swoje za duże dla mnie

wyrazy i za głębokie litery.

Czuję ciężar swego ciała, szerszy w biodrach, smuklejszy

na rękach i ważę możliwość odejścia.

Korytarz pozostanie prostokątem, moja twarz w jego

środku nie przeleje mu kształtów.

Znów będę zbyteczna, choćby na granicy luster

trzykrotnie odbita.

Pominą mnie drzwi w koniecznym zamknięciu

a wątłe głowy wieszaków

pozostaną nadal cierpliwie ciężarne.

Dlatego zatrzymuję się w krześle i próbuję tworzyć choć

czerwień paznokci.

B.Latawiec

"Samotność"